Mar scuabadh an Róisteach amach ins na farraigí ’s mar a bádh é.

Bhí beirt driotháir do na Róiste thiar i gCeann Léime os cionn dhá scór bliain ó shoin – is maith is cuimhneach liom an t-am, ’s bhíodar amuigh ar an gcladach a baint feamainne lá earraigh le haghaidh fataí a chur. Bhreathnaigh fear acu taobh thiar dhó ar an gcladach ’s chonaic sé an rón óg . D’fhuagair sé ar an driotháir eile é a mharú. Thug an driotháir eile clár báid lena bhualadh.
            
            “Ná buail mé, a Pheaitsín,” a deir an rón óg.
 
Rug Peaitsín ar an rón óg agus leag sé ar thile an bháid é ’s thug sé chun chala’ é. Dúirt Peaitsín leis an driotháir eile é a mharú. Mhara’. Lá arna mháireach tháinig a’ seanrón ag iarraidh a mac ar an Róisteach agus í ag caoineachán. Bhí sí ag tíocht ’s ag imeacht go ceann seachtaine ar an gcaoi sin.

Ghabh an bheirt driotháir amach lá eile go gearr ina dhiaidh sin ag baint fheamainne ’s d’éirigh an seanrón as an bhfarraige ’s shíl sí an Róisteach a thabhairt amach ar a bhfarraige as an mbád. Rug an fear eile ar an halmadóir ’s fuaidh an Róisteach i lár an bháid an chaoi nach bhfeicfeadh an rón é. Thángadar abhaile slán sábhailte an lá san.

Ghabh an Róisteach amach lá eile ’s bhí farraige mhór ann ’s chonaic sé an tsail mhór adhmaid ag tíocht i dtír san oíche. Tháinig an tsail ar bhullán mhór carraige ’s ní raibh an Róisteach sách gar di len í a thabairt chun cala’. D’aimsi’ se téad báid ’s cheangla sé don tsail í amuigh ar an gcarraig ’s bhí sé a dhul dhá tarraingt ina dhiaidh isteach an t-am a rith an rón mór isteach ina dhiaidh.

Rug sí air ’s d’árda’ sí chun béala é amach ar na farraigí agus a lámha in áirde aige ’s é ag screadaíl. Ní fhéadfaí aon bhlas a dhéana’ len é a shábháilt. Thiar i gCeann Léime a d’éirigh an scéal sin. Fear do bhunú na háite an Róisteach. Tá a bhunú fós ánn. Chonaic mé féin an Róisteach ag bá.