Tadhg athá bhuamsa

Do bhí fear a bhí uair i nDún Chaoin, ’sea do chuala-sa, do bhí an fear agus bhí iascairí maithe i nDún Chaoin an uair sin agus bhíodar fadó. Do bhíodh sé gach oíche a’ d’iarraidh rud éiginiteach a thabhairt chun a’ tí leis, go mbeadh rud éiginteach aige le tabhairt dtí an dtigh. Théadh sé ’un tráigh agus théadh sé in ach aon áit.

Ach an oíche seo do bhuail rón óg leis agus do rug sé ar an rón óg agus d’íosfadh rón óg tú chomh maith le rón críonna ach do dhein sé é féin a chosaint air. Thug sé leis go dtí an tigh é agus do bhí a bhéal fáiscithe suas aige sa tslí is ná féadfadh sé breith air. ’Sé áit gur shocraigh sé an rón thíos fé’n leabaidh a bhí ’ge [aige] sa tseomairín agus dúirt sé lena muíntir tí go mbéarfadh sé ’un Daingean amáireach é agus go ndéanfadh sé airgead ar an rón óg, ach dúirt muintir a’ tí leis go b’amhla’ d’íosfadh sé iad agus [é] a scaoileadh an doras amach.

         “Ní dhéanfadh,” arsa é sin.

 Níorbh fhada do gur tháinig rón go dtí an doras chuige agus;

         “Tadhg athá bhuam-sa [uaimse],” arsa an rón a bhí amu’, “Tadhg athá bhuam-sa.”

 Ní raibh sé a’ tabhairt aon tor air go dtáinig ceann eile agus líon timpeall a’ tí do róinte agus an chéad cheann a tháinig i gcónaí dúirt sé gurbh é Tadhg a bhí bhuaidh [uaidh] féinig.

“Och h-anam ’on Diabhail,” arsa fear Dhún Chaoin, arsa é sin, “ní dh’fhanfaidh ceann san áit agaibh,” arsa é sin, “ná tiocfaidh,” a’ bhreith ar a’ rón óg a bhí fén leabaidh is á chaitheamh [amach].

         “Sin é in ainm a’ Díabhail agaibh é,” arsa é sin.

D’imíodar is d’fhágadar ansan é. Ó Pheaid Óg mhuise [a chuala sé an scéal].